Rozdział 16

To jest ostateczna wersją rozdziału 16. Mam nadzieję, że się spodoba.

Zapraszam do czytania!

Rozdział 16

"Wakacje".

 

 28 czerwca, dzień zakończenia roku szkolnego...

Tony z rana obudził się i wodząc wzrokiem po pomieszczeniu zdał sobie sprawę, że jest w pokoju Rhodey'ego. Najwyraźniej po balu szybko zasnął i dlatego został na noc. Czy aby na pewno tak było? Z pewnością nie mógł sam odpowiedzieć sobie na to pytanie. Po chwili usłyszał jakiś szmer.

- Wyspałeś się geniuszu? - usłyszał.

- Kto to... kto tam jest? - nieco zmieszany szukał wzrokiem drugiej osoby.

- Na dole. 

Tony wychylił się z łóżka, które było dość wysokie. Zauważył swojego przyjaciela James'a na materacu, tuż przy łóżku.

- A ty co? Nocny strażnik? - zaśmiał się.

- Ha ha ha... śmieszne rzeczywiście. Nawet nie wiesz, jak bardzo niewygodnie się tu śpi!

- Wiem. Kiedyś byłem zmuszony spać na materacu, kiedy oddałem swoje łóżko... - zawahał się.

- No komu?

- Melody, ugh...

- I o tym nie raczyłeś wspomnieć. - uśmiechnął się łobuzersko.

- Co ty... ty myślisz, że my... buhahahah! - wybuchnął śmiechem.

- No nie wiem Stark, po tobie bym się wszystkiego spodziewał.

Tony uspokoił się nieco i spojrzał wrogo na kumpla.

- Oj żartowałem tylko. Przecież wiem, że jesteś odpowiedzialny i myślisz.

- Mam nadzieję. A tak właściwie, która godzina?

- Chyba... - Rhodey zerwał się. - Już 8:30! Spóźnimy się!   

- Nie panikuj...

- Tobie to tak łatwo mówić, a ja zamierzam odebrać świadectwo na czas.

Nagle do pokoju weszła Roberta.

- A wy jeszcze nie gotowi!? - wrzasnęła.

- Oj pani Rhodes, bo my...

- A ty się lepiej nie odzywaj Stark! Nie pogrążaj się! I tak przykujesz uwagę nauczycieli swoim podbitym okiem.

- E tam mamo, umalujesz go i tak dalej...

- Siedź cicho James! Wstawajcie i się ubierajcie. Macie niecałą godzinę do rozpoczęcia. 

Kobieta wyszła i zamknęła drzwi. Chłopcy natomiast posłusznie wstali, ubrali domowe ciuchy i poszli się umyć. Następnie zeszli na śniadanie. Dzisiaj bowiem mieli ulubione danie James'a - tosty z syropem.

~*~

Około 50 minut później...

Tony i Rhodey stali w szkolnym korytarzu oparci o ścianę, a ich ręce powędrowały do kieszeni. Stali tak i czekali. Bynajmniej na Pepper oraz Whitney. W końcu się zjawiły i całą czwórką poszli do sali gimnastycznej.

Tam wszyscy obecni uczniowie ustawili się klasami. Stark i Rhodes stanęli jako pierwsi i obok siebie, zaczynając tym samym szereg i umiejscowienie klasy I A. Dziewczyny ustawiły się tuz za nimi.

Tony rozejrzał się po sali, w poszukiwaniu Melody. Nie znalazł jej jednak, co było dość dziwne. Nie było jej w szeregu, nawet na sali. Brunet zaniepokoił się. To nie było do niej podobne.

Tymczasem szatynka stała w kącie, zaraz za tłumem pozostałych uczniów. Była więc niespostrzeżona.

Dziewczyna nie czuła się najlepiej. Nadal była nieco roztrzęsiona treścią wyników. Była w kompletnej rozsypce.

W końcu, kiedy dyrektorka wyszła na środek i poprosiła klasy o ostateczne ustawienie się, Melody wyszła "z ukrycia" i stanęła w szeregu, z tyłu. Wtedy spostrzegł ją Stark. Nie mógł jednak nic powiedzieć, bo przyszedł czas na wniesienie szkolnego sztandaru

~*~

Wychowawczyni klasy I A poprosiła wyczytanych uczniów o ustawienie się na środku sali.W pierwszej kolejności musiał uczynić to Stark

Młody spadkobierca fortuny z uśmiechem na twarzy odebrał nagrodę. Po chwili dołączyli do niego James i Melody, czyniąc to samo. Niebieskooki brunet kątem oka spoglądał na dziewczynę. Jej twarz nie wyglądała najlepiej. Była cała czerwona. Podkrążone i przekrwione oczy nieco go zaniepokoiły. Mimo wszystko przymknął na to oko.

Po rozdaniu świadectw, w drodze do domu Rhodes'ów...

Przyjaciele szli obok siebie. Pepper znajdowała się między dwoma dżentelmenami w garniturach. Podążali tak w milczeniu, póki nie odezwał się Stark, zatrzymując się nagle.

- Nie wiecie, dlaczego Melody tak dziwnie wyglądała dzisiaj? I to jak się zachowywała...

Rudowłosa z czarnoskórym zatrzymali się i spojrzeli na siebie. 

- Ty mu powiedz. - szepnęła do kumpla.

Podeszli do bruneta, który został w tyle.

- To ona nic ci nie powiedziała? - zaczął Rhodey.
- A niby co mi miała powiedzieć? - dopytywał zaniepokojony.
- Matka Melody ma białaczkę. Naprawdę nie wiedziałeś, czy się zgrywasz? - jego ton brzmiał poważnie.

Tony usłyszawszy tę wiadomość, poczuł, jak nogi się pod nim ugięły. Otworzył szeroko oczy i w milczeniu wpatrywał się w jeden punkt - nie wiadomo jaki.

Z transu wyrwał go telefon, który odebrał jakąś wiadomość.

"Wracaj niedługo. Właśnie otrzymałem pilną wiadomość z Chin. Muszę tam polecieć, a ty zrobisz to ze mną. - tata"

- Coś nie tak? - spytał zaniepokojony przyjaciel.
- Wszystko w porządku, tylko... Muszę wyjechać. Znaczy wylecieć. Do Chin. Zapewne jutro. Nie wiem, o co chodzi, ale mój ojciec... to musi być coś pilnego.


Tony pokręcił głową, jakby chciał odpędzić myśl o niespodziewanym locie. 

- Długo cię nie będzie? - dopytywała ruda.
- Nie wiem. Ja nic nie wiem!

Po chwili milczenia:

- Gdzie ona jest? - spytał poddenerwowany.
- Zapewne w domu... - odpowiedziała z wyraźnym smutkiem Pepper.
- A więc do niej idę.
- Nie możesz! - wykrzyczała.
- Zabronisz mi!? - spojrzał groźnie. 
- Nie, ja tylko...

- To lepiej się nie wtrącajcie! - odepchnął na boki przyjaciół i przeszedł między nimi, zostawiając ich w tyle.

~*~

Dom państwa Grint.

Tony podszedł do drzwi. Zawahał się. Nie był w stanie teraz zadzwonić dzwonkiem lub zapukać. Dlaczego? Sam nie wiedział. Zapewne bał się reakcji dziewczyny na jego widok. Bał się tego, że będzie musiał zmierzyć się z jedną, z najtrudniejszych chwili w życiu, a mianowicie wesprzeć Melody. Wesprzeć... No właśnie, kogo? Dziewczynę, najlepszą przyjaciółkę? Chociaż wyznał jej miłość, tak naprawdę nie spytał o najważniejszą rzecz. Czy ona chce być jego sympatią?

W końcu odważył się i jednym ruchem ręki dotknął przycisku. Usłyszał głos dzwonka. Stał chwilę, czekając, aż ktoś otworzy. Nikt się jednak nie pojawił. Ale on się nie poddał i ponowił próbę.

Znowu nic.

W końcu nieco zdenerwowany całą sytuacją  walnął pięściami w drewniane drzwi.

- Wiem, że tam jesteś Melody, otwieraj! - wykrzyczał.

Jednak po raz kolejny usłyszał tylko... ciszę. 

Nie poddał się. Ponownie walnął kilkakrotnie. Jego zaciśnięte pięści stały się czerwone. Jęknął pod nosem z bólu rąk, jaki zaczął mu doskwierać.

Był już trochę zmęczony. Było późno, w zasadzie już ciemno. Jedyne, co oświetlało mu budynek, to księżyc. 

Nie wytrzymał. Walnął pięścią ostatni raz i oparł się czołem o drzwi. 

Nagle usłyszał znajomi dźwięk przekręcającego się kluczyka. 

Napięcie rosło. Bał się, kogo zobaczy. Chorą panią Grint, a może dziewczynę, w której jest szaleńczo zakochany?

W końcu drzwi otworzyły się, a w nich stanęła szatynka. Jej twarz była cała zapłakana.

Brunet przeraził się nieco tym widokiem, bo nie wiedział, jak postąpić.

- Wiem o wszystkim. - odrzekł i posmutniał.

Melody otarła łzy, ale od kolejnych nie zdołała się powstrzymać. Wtuliła się w chłopaka i rozpłakała. Tony przycisnął ją do siebie, delikatnie całując ją po głowie.

- Będzie dobrze. - powiedział delikatnym głosem, jakby chciał ją pocieszyć.

Dziewczyna odchyliła głowę i spojrzała w duże błękitne tęczówki bruneta, po czym przestała go obejmować, tym samym uwalniając się z jego uścisku. Obydwoje weszli do środka, delikatnie dotykając się dłońmi.