Rozdział 10

Tony siedział na łóżku pochylony nad komórką, którą trzymał w ręce. Miał właśnie zadzwonić do Pepper i zaprosić ją na dzisiejszą noc spadających gwiazd. Nie wiedział jednak, jak się do tego zabrać. Cały czas czuł w sobie niepokój, obawę iż przyjaciółka jest na niego bardzo zła i będzie to koniec ich przyjaźni. Z drugiej strony pocieszał się myślą, że to nie jego wina. Pepper sama się odsunęła i to ona nie dawała o sobie znać. Mimo wszystko, chłopak chciał wszystko naprawić.

- Cześć Pepp. - powiedział pieszczotliwie, ale nikt się nie odezwał. - Masz ochotę gdzieś wyjść?
- Jakoś nie bardzo. - odpowiedziała oschle.
- Posłuchaj. Ja... chciałem cię przeprosić. Nie odzywałem się długo, zaniedbałem naszą przyjaźń. W ramach przeprosin zgódź się i chodź obejrzeć dzisiejszej nocy gwiazdy.
- Nie jestem pewna, czy mam ochotę.
- Proszę! Będzie fajnie.

Mimo nienawiści, jaką darzyła w tamtej chwili chłopaka, dała się przekonać. Musiała przyznać, że Tony był bardzo przekonywujący. Samo to, iż do niej zadzwonił było... miłe. Pepper znowu poczuła się ważna.

~*~

Tymczasem Rhodey i Tony przebywali w kuchni Starków, gdzie szykowali jedzenie na nocny wypad.

- Nie za dużo bierzemy? - spytał czarnoskóry spoglądając na wiklinowy koszyk.
- Myślę, że będzie akurat.
- Bez przesady, my nie jemy tyle!
- A będziemy. - Zaśmiał się Tony.
- Skąd u ciebie taki pozytywny nastrój?
- Ah, Pepper się zgodziła.
- Super, a poinformowałeś ją, że będzie z nami Melody?

Tony stanął nieruchomo. Zapomniał.

- Cholera! - Wykrzyczał i złapał się za głowę.
- Stary... Niezły jesteś. Czemu zawsze jest tak, że jak coś chcesz naprawić, to po prostu to...
- Spieprzam? Tak, to odpowiednie słowo.
- Nie Tony, ja...
- Dobra, rozumiem! Eh...
- Nie myślmy już o tym, tylko jedźmy po dziewczyny. Trzeba być tam wcześniej, żeby zająć miejsca.

Chłopak przytaknął. Obydwoje zabrali rzeczy i poszli do garażu. Tam zapakowali się do czerwonego Ferrari.

- A twój ojciec?
- Co mój ojciec?
- No... nie masz prawa jazdy.
- Spokojnie. Jedzie z nami nasz szofer.

Rhodey odetchnął z ulgą. - To dobrze. - dodał. Obydwoje zajęli miejsca i odjechali.

Dom rodziny Potts, kilkanaście minut później...

Pepper wyczekiwała swoich przyjaciół przez okno. Kiedy nadjechał znajomy jej samochód, szczęśliwa dumnym krokiem opuściła dom. Zbliżyła się do pojazdu. W tym samym momencie otworzyła się szyba. Ujrzała Tony'ego, który poklepywał tylne siedzenie obok Rhodey'ego. Sam siedział na przednim miejscu pasażera.

- Wsiadaj!

Dziewczyna zajęła wskazane miejsce i wraz z przyjaciółmi odjechała.

- Już nie mogę się doczekać! - oznajmiła, po czym zaczęła rozglądać się przez szybę.
- To świetnie. - odparł Tony.

Chwilę później dziewczynę zaniepokoił widok osiedla. Przecież mieli jechać na taras widokowy, czy coś takiego...

Ferrari zatrzymało się. Tony wyskoczył z samochodu i podbiegł do drzwi.

- Psst. - szepnęła rudowłosa do Rhodey'ego. - A ten gdzie polazł?
- Po Melody.
- Co!? - dziewczyna poczuła się oszukana. - I nic mi nie powiedział!?

Rhods tylko wzruszył ramionami, po czym odwrócił wzrok w stronę nadchodzącej pary.

- Usiądź proszę obok Pepper. - zwrócił się brunet do Melody.

Kiedy wszyscy byli gotowi, szofer zawiózł całą czwórkę na taras widokowy, położony na najwyższym wzniesieniu Nowego Yorku.

~*~

- Tu jest strasznie dużo ludzi... - skrzywił się Rhodey.

- Wszyscy poszli na taras widokowy, a na tej polance jest jeszcze trochę miejsca. Tam się od razu rozłożymy. - odparł Tony.

Czwórką poszliśmy w owe miejsce. Widoki były przecudne. Fakt, z platformy widokowej dało się ujrzeć więcej, również dzięki znajdującemu się tam teleskopowi, ale i tak trzeba było przyznać, że widoki aż zapierały dech w piersiach. I chociaż był już mrok, lampy umieszczone dookoła owej polany rozświetlały ją całą, dodatkowo podświetlając szczegóły otoczenia: kolorowe kwiaty, tworzące ścieżkę z tarasu na polanę, ławki parkowe... ah ten przecudny widok...

- Tutaj będzie odpowiednie miejsce. - oznajmił Tony. Zatrzymaliśmy się na skarpie.
- Rozłożymy trzy koce. Chyba się zmieścimy. - spytał Rhodey.
- No pewnie! - machnęła ręką Pepper. - Ja nie jestem taką krową, jak... - spojrzała na Melody, chociaż tymi słowami dziewczyna sama siebie oszukała: Melodia była szczuplejsza od niej samej, a jej figura była nawet nawet.

Po godzinie...

- Już się zaczyna! - wrzasnął ktoś z tłumu ludzi.

Przyjaciele spojrzeli w niebo i usiedli obok siebie. Oczywiście Tony zadbał, by obok niego znalazła się Melody.

- Widziałam pierwsza gwiazdę przeszywającą niebo! - wrzasnęła Pepper.

Na te słowa brunet lekko przesunął się w stronę Melody.

- Coś nie tak? - spytała zdziwiona.
- Nie, tylko... - w tym momencie niebo rozświetliła kolejna gwiazda.
- Czas pomyśleć życzenie... - szepnęła szatynka.

Cała paczka pogrążyła się w myślach z zamkniętymi oczami. Kiedy gwiazda przeszyła niebo, otworzyli oczy.

- O czym pomyślałaś? - spytał Tony.
- Nie wiem, czy mogę ci powiedzieć... - zarumieniła się i uniosła kąciki ust.
- A wiesz, co było moim marzeniem?
- Nie... - dziewczyna uniosła głowę i spojrzała na chłopaka.
- To... - brunet dotknął prawą ręka policzek dziewczyny i delikatnie musnął jej wargi swoimi. Dziewczyna oddała się temu pocałunkowi. Obydwoje się w nim zatopili.

Pepper, która siedziała tuż z nimi zacisnęła mocno wargi, a do jej oczy napłynęły łzy. Tego się nie spodziewała. A przynajmniej nie spodziewała się, że Tony pocałuje Melody na jej oczach. Poczuła ogromny żal i niechęć do przyjaciela. Natychmiast wstała i zakrywszy twarz dłońmi, pobiegła do toalety. Rhodey udał się za nią.

Para przestała się całować. Oboje spoglądali na siebie z niedowierzaniem.

- Prze-pra-szam. - mówił sylabami. - Trochę mnie poniosło.
- A ja się dałam... - odparła spuściwszy głowę.

Stark ponownie spojrzał na dziewczynę. Tym razem to on zrobił się czerwony.

~*~

Pepper, zaczekaj! - krzyczał Rhodey, ale rudowłosa była zbyt daleko, by mogła usłyszeć jego wołanie. Zdyszany zatrzymał się i pochylił. 

- Tony, coś ty narobił... - mówił do siebie, a mijający go ludzie spoglądali na niego, jak na dziwaka.

Tymczasem Pepp. była już w centrum miasta. Od jej domy dzieliło ja kilka przecznic. Cała zapłakana ledwo widziała drogę. Jej oczy momentalnie zrobiły się szklące, a obraz stawał się coraz bardziej rozmazany. Kiedy wreszcie znalazła się w domu, pobiegła do swojego pokoju i rzuciła się na łóżko. Tam zakryła się poduszką i zatopiła swoją twarz w puchu. 

~*~

Rhodey przybiegł na wcześniejsze miejsce. Tony i Melody siedzieli na kocach i zajadając się jedzeniem rozmawiali.

- Tony... - powiedział Rhods. Ten jednak nie reagował.

- Tony... - ponowił próbę, ale dalej nic.

- Anthony Edwardzie Stark! - czarnoskóry dobrze wiedział, że jego kumpel reaguje na imię "Anthony". Tak właśnie zawsze nazywała go matka...

- Co? - spytał niezadowolony.

- Nawet nie zauważyłeś, że nie ma Pepper.

- Pewnie poszła do toalety.

- Cała zapłakana i w biegu? Tak, na początku pobiegła do toalety, by mieć czym otrzeć łzy w czasie drogi do domu.

- Że co? Co jej się stało?

Melody również była w szoku. Czuła się nieswojo w obecności Pepper, czuł iż ta jej nienawidzi. Ale w tamtym momencie zrobiło się jej żal.

- To nie czas na wyjaśnienia. Kończcie zabawę. - odburknął.

- W takim razie zbierajmy się. 

- Pomogę wam się spakować. - oznajmiła Melody.

- Potem cię odwiozę.

- Nie trzeba. Przejdę się.

- Czy aby na pewno?

- Jedź do niej i się nie zastanawiaj. Ona teraz potrzebuje przyjaciela. - poradziłam Starkowi. Sama nawet nie chciałam dłużej przebywać z chłopakiem. Widać było, że po naszym pocałunku zachowywał się dziwnie, jakby rzeczywiście poniosły go emocje. I jakby ten namiętny całus... nic nie znaczył.

~*~

- Virgiono, kochanie. - powiedział ktoś zza drzwi.

- Nie teraz tato! - krzyknęłam drżącym głosem.

Ojciec usłyszał mój niecodzienny głosi natychmiast wtargnął do pokoju.

- Skarbie, co się stało? - dopytywał, głaszcząc moją rękę.

- Chłopak tato, chłopak... - mówiłam przez łzy, a moja twarz nadal spoczywała w miękkiej poduszce.

- A któż to taki? Zaraz się z nim rozprawię!

- To nie jego wina, tylko moja! To ja jestem nieszczęśliwie zakochana.

- W kim cukiereczku?

- W Tony'm Starku! - w tym momencie rozpłakałam się, jak dziecko. Mój ojciec złapał mnie w pasie i przycisnął do siebie.

- Nie płacz Pepper, wszystko się jakoś ułoży... - próbował mnie pocieszać, ale nadaremnie. 

- Chcę zostać sama...

- Oczywiście skarbeńku. - ucałował mnie i wyszedł.

~*~

W drodze do domu...

- Powiesz mi wreszcie, dlaczego się tak dziwnie zachowuje?

- A nie domyślasz się?

- Niby czego?

- Zrobiłeś dzisiaj coś, co sprawiło jej przykrość. 

- Nie prawda!

- Prawda, prawda... tylko jesteś tak zapatrzony w Mel... a właśnie pocałowałeś ją!

- Głupia sytuacja... 

- Mogłeś przynajmniej uprzedzić Pepp, że Melody z nami jedzie i, że chcecie być razem.

- Chcemy być razem? Wygląda na to, ze ja tylko chcę. Nawet z nami nie wracała!

- A o czym rozmawialiście, jak nas nie było?

- O niczym. Tak tylko, żeby zapomnieć o pocałunku...

- Frajer. Idiota. Głupek!

- No co? Nie wiesz jak to jest dawać spontanicznego całusa dziewczynie, która cholernie ci się podoba, a nie masz pewności, czy odwzajemnia twoje uczucia.

- To się przekonaj. - wzruszył ramionami czarnoskóry.

- Niby jak?

- Tony, jesteś geniuszem! Chyba nie chcesz polec na tak łatwym zadaniu? 

Stark zmarszczył brwi. Nie podobały mu się podpuszczenia przyjaciela.

- Jesteśmy. Możesz już iść. - mruknął pod nosem i spojrzał wrogo w kierunku kumpla.

- Jasne, jasne już mnie nie ma! - uniósł lekko ręce i wysiadł z pojazdu. - Do jutra! - dodał, ale nie otrzymał odpowiedzi.

~*~

Następnego dnia, Akademia Jutra, przerwa obiadowa.

Wszyscy uczniowie zjawili się w stołówce i szybko poustawiali się w kolejce, w rękach trzymając puste tace. Jak to zwykle bywało, jedna osoba z grupy zajmowała stolik, a pozostali członkowie zadbali o to, by przynieść mu jego przydział jedzenia do stolika. Takowym "rezerwującym" była Pepper.

Tony i Rhodey ustawili się jeden za drugim i wyczekiwali swojej porcji placków ziemniaczanych, kiedy niespodziewanie dołączyły do nich szatynka z Whitney.

- Hejka chłopcy.
- Możemy usiąść z wami? - spytała blondyna, jak zwykle trzepocząc rzęsami.
- Jasne. - uśmiechnął się Stark, który zawsze miał słabość do blondynek, chociaż nigdy nie czuł nic więcej do Whitney, oprócz ewentualnej przyjaźni.
- Super!

Dziewczyny zajęły miejsce obok Pepper. Ta jednak odwróciła wzrok od koleżanek i wpatrywała się w podłogę.

- Słuchaj Pepp, coś się wczoraj stało? - spytała zatroskana Melody.
- A co cię to obchodzi? - warknęła.
- Może jakoś pomogę...
- Owszem! Jak przestaniesz nam wchodzić w paradę!
- Nam? - spytała zdziwiona, ale nie otrzymała odpowiedzi.

Po chwili pojawili się chłopcy, ale i oni nie zwracali zbytnio uwagi na inną niż zwykle postawę Pepper.

Kiedy skończyli jeść, odłożyli tace i poszli na ostatnią lekcje. Potem rozeszli się do domów.

~*~

- Melody, Melody! - usłyszałam wołanie. Zatrzymałam się i odwróciłam.

- Johnny? - zdziwiłam się na widom blondyna, biegnącego w moją stronę.

- Odprowadzę cię. - zaproponował.

- Skoro chcesz...

- Chciałbym cię lepiej poznać. - uśmiechnął się.

- W jakim celu?

- Wiesz... jesteś fajną dziewczyną. 

- Po czym to stwierdzasz?

- Obserwuję cię od dłuższego czasu. Zauważyłem, że lubisz pomagać innym. Jesteś pomocna i opiekuńcza. Martwisz się o innych...

- Dobra dobra... coś kręcisz.

- Naprawdę! Eh... po prostu szukam kogoś, z kim mógłbym pogadać i myślę, że ty też potrzebujesz takiej osoby.

- Mam Whitney.

- A przyjaciel? Nie mówię, że się uda, ale wiedz, że bardzo chciałbym się z tobą zaprzyjaźnić.

- A po co?

- Tak po prostu.

- Dobra... w sumie możemy spróbować. - uśmiechnęłam się.

- To super!

Po chwili...

- Jesteśmy na miejscu. To tutaj.

- Ładny dom.  

- Dziękuję. Może wejdziesz?

- Nieeeee... innym razem. Do zobaczenia! - pomachał na pożegnanie i zniknął między drzewami.

~*~

Tony był wykończony. Po wczorajszym wieczorze i nocy spadających gwiazd nie wypoczął za bardzo. Znowu musiał stawić czoła złu, jako Iron Man. 

Tym razem nastolatkowi przyszło zmierzyć się z przeszłością. Znowu przypomniała mu się jego matka... 

Czekał na odpowiedni moment, kiedy jego ojciec wróci z firmy. Nie pomyślał o tym, że jego rodziciel będzie wykończony i jedyne co zapewne zrobi po przyjściu, to walnie się w ubraniach na łóżko i szybko zaśnie. Jednak nie tym razem...

Tony przebywał w swoim pokoju, czytając zadaną lekturę "Hamleta", kiedy usłyszał znajome skrzypienie drzwi. Howard wrócił. Brunet natychmiast zbiegł na dół i powitał serdecznie ojca.

- Coś się dzieje synu? - spytał zdziwiony zachowaniem nastolatka.

- W porządku. W jak najlepszym porządku!

- Skoro tak, to pozwól mi się rozpakować... - Howard udał się do swojego domowego gabinetu, a Tony ruszył za nim. Kiedy mężczyzna znalazł się za biurkiem, brunet wszedł do pomieszczenia i zajął wygodnie miejsce na przeciwko ojca.

- Hmm... synu?

- Chciałbym porozmawiać... - momentalnie chłopak zrobił się poważny, jego twarz pobladła i wyglądał na nieszczęśliwego. 

- Nie bardzo mam teraz czas...

- Chciałbym wiedzieć, jak zginęła moja matka.

Howard zbladł. Tego się spodziewał, jednak żył w nadziei, iż nigdy nie będzie musiał się tłumaczyć.

- Tony, nie teraz. Zostawmy to na jutro.

- Ale tato! Minęło już 11 lat! Ja muszę to wiedzieć!- poderwał się i uderzył pięścią o blat biurka.

- Rozumiem cię, ale proszę zostawmy to na kiedy indziej.

- Na jutro?

- Być może.

- Tato!

- Anthony! - Howard wystarczająco podniósł głos.

Chłopak zamilkł. "Anthony" - znowu to samo! Jakbym słyszał mamę... - pomyślał i spuścił głowę.

- Obiecuję ci, że wrócimy do tej rozmowy. Teraz muszę jeszcze wyjść gdzieś. Postaram się wrócić niedługo, gdzieś tak za godzinę. - ucałował syna w czoło i wyszedł.

~*~

Mężczyzna podjechał czerwonym Ferrari pod bunkry na obrzeżach miasta.

- Witaj Howardzie. - odezwał się ktoś grubym głosem.

- Witaj Edwardzie.

Tajemniczy mężczyzna wyłonił się zza krzaków i ukazał twarz.

- Witaj braciszku! - uścisnął dłoń Starka. - Czy wszystko idzie w najlepsze?

- Mogą pojawić się pewne komplikacje.

- Komplikacje!?

- Tony wypytuje o swoją matkę.

- Szlak! Mam nadzieję, że się nie wygadałeś!

- A skąd! Wedle umowy...

- Świetnie! Jeżeli będzie chciał coś wiedzieć - okłamuj go.

- Ale, ja... ja nie mogę.

- Owszem, możesz i to zrobisz.

- To mój syn Edwardzie, on musi poznać prawdę!

- Jeśli ją pozna, to powęszy i jeszcze coś znajdzie. A wiesz co się stanie, jeżeli dowie się prawdy...

- Wiem...

- Rób wszystko, żeby smarkacz nigdy się nie dowiedział, albo się dowiedział jak najpóźniej!

- Dobrze.. - odparł niepewnym głosem Howard, po czym pożegnał brata, wsiadł do Ferrari i odjechał.

__________________________________

Piosenka, która pomogła mi w napisaniu rozdziału:

Katy Perry

_______________________________

Mam nadzieję, że rozdział się podobał. Teraz Tony'ego czeka wiele tajemnic do odkrycia, nie tylko związanych z jego matką...

+ pojawili się nowi bohaterowie. Ze względu na to, iż opisy wszystkich bohaterów, występujących w opowiadaniu są w trakcie tworzenia, napiszę wam tylko tyle, ile powinniście wiedzieć na ich temat:

Edward - brat Howarda, prowadził z nim wspólne badania nad komórkami sztucznej inteligencji oraz sztucznemu przekazywaniu komórek DNA

Johnny - szkolny kolega, jego wątek stale się rozwija, więc jest mi trudno stwierdzić, kim on właściwie jest :)